“Tijdens de burgeroorlog in Bosnië woonden mijn moeder en ik in Sarajevo. Mijn moeder waarschuwde me steeds om bij het geluid "poef" op de grond te liggen, maar op een gegeven moment luisterde ik daar niet meer naar. Ik zei tegen haar: "Het interesseert me niet meer, zelfs al valt er een bom of granaat, ik buig niet meer.” Ik had het gewoon helemaal gehad na anderhalf jaar oorlogsgeweld. Mijn moeder zei toen: "Nu gaan we weg. Jij gaat hier niet dood."

In 1994 vluchtten we uit de oorlog en kwamen we in Nederland aan. Het eerste dat ik me herinner van onze aankomst is de verlichte skyline van Rotterdam die ik zag vanaf de Van Brienenoordbrug. Ik zal die herinnering nooit vergeten. Toen we de volgende dag de stad in gingen, viel me meteen de grote diversiteit op, want in Bosnië waren er niet zoveel verschillende nationaliteiten.

Na het herenigen met familie die al eerder naar Nederland was gevlucht, gingen we naar een tijdelijk asielzoekerscentrum in Rijsbergen. Daarna werden we verplaatst naar een kazerne in Zuidlaren, op 300 km afstand van onze familie. Een grote kamer was verdeeld in vijf stukken door ziekenhuisschermen, waarvan een gedeelte voor mijn moeder en mij was. Nu denk ik: "Mijn hemel." Maar toen vonden we het geweldig, want we hadden eten, vrijheid, geen gevechten buiten en voelden we ons veilig. Dat was het belangrijkste.

Ik was toen 14 jaar en kende de taal niet. Hierdoor had ik direct achterstand in bijna alle vaardigheden ten opzichte van mijn leeftijdsgenoten. In het vluchtelingenkamp begon ik de taal te leren. Mijn docent zei tegen mij dat ik de MAVO niet zou halen. Ik kwam huilend bij mijn moeder en zij zei: "Nee hoor, die docent weet er niks van. Jij bent net hier en moet nog de taal leren. Hij kent jou niet eens. Jij zult alles halen wat je wilt."

Mijn moeder heeft me altijd aangemoedigd om zelfstandig te zijn, om goed voor mijn welzijn te zorgen en zelfvertrouwen te hebben. Ik heb dit opgevolgd. Ik probeer dit ook aan mijn kinderen, familie, kennissen en in mijn werk en beroepsveld over te brengen. Ik begeleid veel stagiairs en trainees en sta altijd open om hen te stimuleren om het beste uit zichzelf te halen. Ik blijf altijd geloven dat waar een wil is, er ook een weg is en dat alles op de een of andere manier goed zal komen.”