De kranten stonden er in 2002 bol van: een Nederlandse medewerker van Artsen zonder Grenzen was op gewelddadige wijze overvallen en ontvoerd in de Russische deelstaat Dagestan. Wat volgde was een onstuimige maar bovenal angstige en verwarrende periode voor Arjan Erkel. Elke dag vreesde hij voor zijn leven, en toen hij op een dag in de kofferbak van een auto werd vervoerd en dagenlang zonder water en voedsel achtergelaten werd, wist Erkel vrijwel zeker dat zijn laatste uur had geslagen.

“Ik ben Arjan en werd 607 lange dagen opgesloten in zwaar beveiligde slaapkamers, koude donkere kelders en tot slot in een ondergronds hok van slechts anderhalf bij twee meter, waar ik in gezelschap verkeerde van muizen en insecten. Het was er aardedonker. In dit hok verbleef ik maar liefst 15 maanden waarin ik geen enkel mens zag en er geen idee van had of het dag of nacht was. Mijn hok werd ononderbroken bewaakt door zwaarbewapende mannen met bivakmutsen op.

Op mentaal vlak werd ik voortdurend heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop. Ik was volledig afhankelijk van anderen om mijn vrijheid terug te krijgen. Ik voelde me dikwijls eenzaam en verlaten. Door de situatie volledig te accepteren en me te vermannen wist ik me erdoorheen te slaan en op enig moment begon ik contact te leggen met een aantal van mijn bewakers. De fysieke en mentale strijd die ik toen leverde was enorm: gevoelens van verlatenheid en onzekerheid zorgden ervoor dat het vertrouwen om gered te worden langzaamaan afnam. Ik besloot het heft in eigen handen te nemen om mijn situatie te verbeteren. Deze confrontatie met mezelf heeft me enkele zeer verrassende inzichten bezorgd.

Deze uiterlijke én innerlijke strijd heeft echter tot waardevolle inzichten geleid die ik nu graag deel met anderen. Zo kwam ik tot het besef dat ik uiteindelijk alles kan bereiken wat ik maar wil. Met dit inzicht wil ik anderen inspireren om ook de koe bij de hoorns te vatten en de regie over het eigen leven terug te nemen. Ook maak ik duidelijk dat hier geen levensbedreigende situatie aan vooraf hoeft te gaan, maar dat het simpelweg een kwestie van doen is.

Het is lastig om mentaal te groeien zonder coaching, inspiratie en rolmodellen. Iedereen wordt namelijk in zekere mate 'gegijzeld' door iets; het kan gaan om een persoon, omstandigheid of omgeving. Denk bijvoorbeeld aan een verbroken relatie, armoede, onzekerheid, ambitie om te slagen, een jaloerse partner, woede, familieproblemen of een moeilijke jeugd. Mentaal groeien uit een 'gijzeling' is echter geen vanzelfsprekendheid. Je hebt mensen nodig die het beste met je voor hebben en met je meedenken om je te helpen bij deze groei. Een mentor kan hierbij het verschil maken in iemands leven, zelfs als het maar één keer is. Dit is vooral van belang voor jongeren.”