Hamit Karakus is een bestuurder, politicus en toezichthouder. Hij heeft gewerkt als brigadier/hoofdagent, bekleedde diverse directiefuncties en was wethouder in de stad Rotterdam. Tegenwoordig is Hamit actief als senator in de Eerste Kamer der Staten-Generaal, programmadirecteur van Wij de Westwijk Vlaardingen en strategisch consultant.

“Het was 1987. Ik wilde de opleiding tot marinier beginnen, een grote stap van mijn vorige baan bij een tapijtfabriek. Financieel was het ook een achteruitgang, omdat de marine het 'leren en verdienen'-systeem kende. Op dat moment was ik getrouwd en wist ik dat we niet rond zouden kunnen komen van het inkomen. Toch solliciteerde ik en werd aangenomen, totdat ik erachter kwam dat ik de Nederlandse nationaliteit nodig had om de opleiding te volgen. Ik had de Turkse nationaliteit en kon dus niet beginnen.

In het weekend werkte ik bij een autosloop in Blokzijl als bijverdienste. Een agent van de vreemdelingenpolitie kwam daar onderdelen voor zijn auto halen. We raakten in gesprek en tijdens een van die gesprekken zei hij tegen mij: "Is politie niets voor jou?" Ik dacht: "Waarom niet?"

De regels voor de politieopleiding waren anders dan voor de marine. Tijdens de politieopleiding kon je namelijk de Nederlandse nationaliteit aanvragen, voor de marine moest je hem al bezitten voordat je begon. Ik had mijn Nederlandse nationaliteit aangevraagd, solliciteerde bij de politie in Rotterdam en werd aangenomen.

Ik zou tijdens mijn opleiding 500 gulden per maand ontvangen uit de zakgeldregeling van de politie, wat voor mijn gezin van drie natuurlijk niet genoeg was. Ik ging naar de Sociale Dienst om een uitkering aan te vragen, maar kreeg die niet omdat ik zelf ontslag zou nemen. Kan me herinneren dat ik over de straten in Steenwijk terug liep naar huis.

Thuis vertelde ik het verhaal aan mijn vader, die een raadslid kende. Hij bracht ons in contact en ik legde mijn situatie uit. Het raadslid zei toen: "Loop even mee naar het gemeentehuis, dan gaan we naar de wethouder. Misschien ziet hij mogelijkheden."

De wethouder zei eerst alleen: "Zo is de regeling." Het raadslid werd boos: "Nu zoekt iemand kansen en wil jij niks voor hem doen?!" De wethouder antwoordde: "Ik ga er nog even naar kijken en kom er volgende week op terug."

Er bleek een bijzonder budget te zijn. Ik kon 250 gulden aanvullend op mijn salaris krijgen, waarmee ik in totaal 750 gulden per maand had. Met plezier ben ik toen als politieagent gestart.

Zonder de inspiratie van de politieman en de steun van het raadslid zou mijn leven anders zijn verlopen. Iedereen heeft iemand nodig die ‘zijn of haar nek voor je uitsteekt’, al is het maar een keer. Dat kan levens veranderen.”