Ik vond het heel fijn dat ik deze leerling voor de volle 100% aandacht kon geven

Ik had wel een mentor kunnen gebruiken toen ik op de middelbare school zat. Dus toen ik zelf mentor kon zijn voor een leerling, was dat een uitgelezen mogelijkheid om hem wel die kans te bieden. Als tiener had ik veel moeite met het uiten van mijn gevoelens. Ik vond het lastig om te praten, zowel over dingen die me dwars zaten als dingen die juist goed gingen. Ik had echt een maatje nodig gehad bij wie ik mijn ei kwijt kon. Als ik dat aan mijn huidige leerlingen vertel dan vinden ze dat heel interessant. Want nu ben ik het tegenovergestelde. Ik heb mezelf in de loop van de jaren gepusht om te veranderen. Je komt er niet verder mee als je de hele tijd stil bent. Je moet praten en je moet jezelf laten zien, jezelf profileren. Dan kunnen docenten, je werkgever en anderen je pas zien en je erkennen. Als je niet praat dan verdwijn je in de achtergrond.

Dat gaf ik ook mee aan mijn mentee, een jongen uit 1 vmbo. Toevallig bleek dat hij met dezelfde problemen kampte als ik toentertijd. Of hij nou boos was of blij, hij liet geen emoties zien. Zijn cijfers waren goed, het was een slimme jongen. Maar sociaal gezien hield hij zichzelf een beetje tegen. Zijn ouders zaten in een vechtscheiding en hij had daardoor geen tijd om aan zichzelf te werken. Hij was depressief en wilde het liefst in zijn bed tv kijken. Ik vond het heel fijn dat ik deze leerling voor de volle 100% aandacht kon geven. Elke keer dat ik hem ophaalde uit de klas, zag ik een glimlach op zijn gezicht, dat was mooi! Tijdens de mentorbijeenkomsten praatten we 50 minuten en de laatste 10 minuten gingen we bijvoorbeeld kaarten. Soms wilde hij een uur lang kaarten en dat vond ik ook goed. Wat hij dan niet doorhad was dat ik tijdens het kaarten ook dingen vroeg en zo toch dingen te weten kwam. Tijdens onze gesprekken keken we naar manieren waarop hij tot rust kon komen in zijn hoofd. Ik heb hem aangemoedigd om naar buiten te gaan en we hebben een hobby voor hem gezocht. Hij vond baseball leuk en daar heeft hij zich toen voor ingeschreven. Hij was ook goed in pianospelen, maar had geen piano thuis. We hebben een bijbaantje voor hem gezocht waarmee hij ging sparen voor een piano.

Ik ben nu derdejaarsstudent Social Work en heb na mijn stage als schoolmaatschappelijk werker op de Horecavakschool daar een baan gekregen als leerlingcoach. Sommige leerlingen benaderen mij alsof ze mij op straat tegenkomen en praten straattaal tegen me. Ik begrijp dat wel, want ik kom zelf ook van de straat en het is een manier op te levelen met elkaar. Als studentmentor kon ik werken aan mijn professionele identiteit en daardoor ben ik in staat om grenzen te stellen en niet mee te doen met hen. Voor je het weet nemen ze je niet meer serieus!

Het mooiste moment van Mentoren op Zuid was toch wel een van de laatste bijeenkomsten. We gingen voetballen en mijn mentee nam een coachende rol aan. Iets wat hij voorheen nooit zou doen! Zijn klassenmentor vertelde me ook dat hij opener was geworden in de klas. Aan het eind van het traject heb ik mijn mentee een motiverend briefje meegegeven. Wat ik van hem kreeg? Hij zei tegen me: “Dankjewel dat je er voor me was” en dat was voor hem heel wat.